Na het posten van een diepmooie ervaring in het Samen Zijn met een dementerende vrouw, maakte ik me de verruimende bedenking...
Zijn we niet allemaal mensen die zorgen voor mensen?
Vandaag, op de dag van de zorg en...
elke dag opnieuw?
'Zorgen is...
Elkaar momentjes van geluk geven.'
Geert Baetens' zinderende woorden op de recent gevolgde vorming: belevingsgericht contact en humor bij mensen met dementie,
deden me nog meer stilstaan...
Resultaat: vorige week had ik al prijs!
Geluksvogel
Ik kom binnen in de leefruimte, stap op Georgette af. Ze is blijkbaar ingedut na het middageten.
Zachtjes leg ik mijn handen op haar schouders.
Een witgrijs krullend hoofd richt zich langzaam op.
'Georgette, ik wil je vragen of ik jouw handen mag masseren.
''Wat zegt gij?'
Ik neem haar handen vast en vraag opnieuw:
'Ik zou jouw handen willen masseren.' Vind jij dat goed, Georgette?'
Ze kijkt me ietwat vertwijfeld aan maar antwoordt uiteindelijk:
'Als gij dat wilt doen, dan moogt gij dat.'
Ik ga recht voor haar zitten en leg een handdoek op haar schoot.
'Ruik maar eens goed aan die crème.
Mmmm, lekker hé!'
Georgettes ogen groeien: 'Amai, ja, dat gaan de andere mensen zeker ook ruiken!'
Enthousiast steekt ze haar handen uit.
Ik laat de mijne langzaam over de hare glijden.
De hare glijden langzaam over de mijne.
Zonder het te beseffen schuiven we in een warme handdruk...
En ik schud: 'Dag lieve Georgette, hoe gaat het met jou vandaag?'
Haar neus gaat krullen van 't lachen,
onder twee zonnen van ogen.
Ik smelt...
We laten los en landen,
bij onze eigen handen.
Erin wrijven doen we!
'Merci dat gij dat wou doen!', glundert ze.
'Jij bent evenveel bedankt, Georgette, want nu zijn ook mijn handen zacht!'
Voor ik weg fladder,
trakteer ik haar nog op een zoen.
Isabel
https://www.facebook.com/isabeltaanNarratievezorg
https://www.facebook.com/groups/1463081801153845/
Reactie plaatsen
Reacties